Nijd en eigenheid, verborgen narcisme?

Ik ben ik, jij bent jij en iemand anders is iemand anders, moeder is moeder. Iedereen denkt en is ook anders. Iedereen heeft een eigen identiteit. Voor de ene is de eigen persoonlijkheid heel duidelijk, voor de ander dan weer niet. Hoe dit bij ons moeder zit... ingewikkeld. Hoe het bij mij zit... ook ingewikkeld. Identiteitsvorming is een grote uitdaging en je hebt zoveel in de hand, maar dan ook weer niet. Je wordt voor je persoonlijkheid beïnvloed door heel wat dingen zoals je eigen eerdere ervaringen, je DNA, je mindset,.... 

Moeder is zichzelf, ze heeft geen andere keuze of ze wilt niet anders kiezen.  Ze heeft tenslotte al zoveel voor haar kinderen opgegeven, dat ze zichzelf nu toch ook wel eens iets gunt. Het excuus dat moeder al heel wat voor haar kinderen heeft opgeofferd, gebruikt ze niet alleen om materialistische aankopen te verantwoorden, ze gebruikt het als middel om haar emoties een centrale rol te geven. Maar dan onbewust, denk ik. Ze is droevig = 'ik mag da nu eens tonen dat ik dat ben, ik heb het altijd moeten wegsteken'. Ze vraagt dan bijvoorbeeld aan één van de broers of zij 'zo lief willen zijn om een theetje te zetten voor maampje'. 

Het gevoel dat alles in teken van haar moet staan en rond haar moet draaien, blijf ik hebben. Om mijn eigen gemoed te bedaren, zoek ik meer info. Verborgen narcistische moeders zijn moeilijker te herkennen, vind ik online. Is het narcisme voor zichzelf ook verborgen? Of zijn ze zich wel degelijk bewust van hun egocentrische keuzes? Het narcisme bij verborgen narcisten uit zich vaker in slachtoffergedrag. Ze zijn meesters in hun 'zieligheid' te gebruiken om te manipuleren en hun kinderen hun leven lang op een ongezonde manier aan zich te binden. Ze gebruikt vaak alle dingen die ze al heeft meegemaakt, om dingen van haar kinderen gedaan te krijgen. Maar om mijn moeder dan echt een verborgen narcist te noemen, het klinkt cru. 

Aan de andere kant vind ik ook terug dat narcisten in contact met anderen vaak de alles-of-niets-gedachte hebben (ofwel goede vrienden, ofwel deugen ze niet). Iets wat bij moeder ook duidelijk aanwezig is. Is ze dan toch een narcist? Ik vind ook dat kinderen van narcistische ouders ervaren dat ze hun waardering moeten uiten, omdat ouders hen vaak wijzen op wat zij allemaal voor hen overhebben en (moeten) opofferen. Iets wat moeder ook niet kan laten om te doen. 

Als dochter van een narcistische moeder is het belangrijker welke indruk jij en en je moeder op anderen maken, dan hoe jij je voelt. Dus toen moeder me meenam naar 'ouwe-mannen-cafés', en ik aangaf dat ik dat echt niet zo fijn vond, en zij er gewoon mee lachte, was dat eigenlijk ook gewoon zij die een goede indruk wilde maken op die ouwe-mannen? Een andere eigenschap van narcistische ouders is dat ze heel inconsistent zijn in wat ze zeggen of beweren. Dag 1 zeggen ze "A", dag 2 "B", maar o wee als jij beweert dat ze op dag 1 "A" heeft gezegd. Dan klopt het niet. Dat is niet waar. Ik zou zoiets nooit zeggen. Als dochter van een narcistische moeder heb je niet geleerd wat jij mooi vind, wat jij lekker vind en wat jij wilt. Jouw "ik" bestond voor je moeder niet. Je hebt geleerd wat je moeder mooi vond, lekker vond en wat je moeder wilde. 

Hoe meer ik lees, hoe meer ik toch denk dat ze een narcist is. Wanneer ik dan echt deze bedenking maak en deze conclusie -bijna- neem, voel ik me schuldig. Het voelt raar om ze een narcist te noemen. Ze doet toch haar best binnen haar eigen capaciteiten? Of is net die tweestrijd van gevoelens wat narcisme van je ouder(s) met je doet? 

X Josie