Escapade

Hoewel het even geleden is dat ik iets op deze blog heb gepost, voel ik de laatste tijd weer iets borrelen. Moeder heeft een kleine maand geleden gedeeld dat ze wilde ideeën heeft. Ondertussen zijn haar wilde ideeën, plannen geworden en voert ze ze binnenkort uit. 

Ik weet niet goed waar te beginnen, maar doe toch een poging. Moeder had een aantal jaren geleden een partner, genaamd Dieter (niet zijn echte naam). Ze kent Dieter al lang, eerst als vrienden, daarna als partner, daarna als exen met een haatrelatie, nu opnieuw partners. Ons moeder was altijd in de ban van Dieter. Nadat ze hun eerste relatiepoging hebben stopgezet was het net een stel pubers die uit elkaar gingen met de nodige ruzie en geroddel. Ze zijn elkaar denk ik wel waard. Moeder kon er niet over zwijgen en zou op random momenten, soms zelfs maanden nadat ze uit elkaar waren, iets negatiefs over hem vertellen. 'Dieter is ne mutten, Dieter suckt,...' Dieter dit, Dieter dat. Wij, haar kinderen, moesten maar akkoord gaan met haar mening. 

Dieter is enige tijd geleden verhuisd naar Sicilië. Hij heeft z'n vier thuiswonende kinderen achtergelaten bij zijn ex-vrouw en werkt nu in het zonnetje. Hij is daar gelukkig, volgens ons moeder. Hij is daar een heel ander mens geworden omdat hij de drukte hier, in België, niet aankon. Meerdere keren ging ze naar daar en stelden we ons toch wat vragen bij waarom ze nog steeds / opnieuw in de ban is van Dieter. 

Plots heeft ons moeder het lumineuze idee om te verhuizen naar het buitenland, ze heeft dat altijd al willen doen. Ze wilde altijd naar een land waar het mooier weer was dan in België, alles dat wat dichter bij de evenaar lag, is goed. Natuurlijk kiest ze voor Sicilië. Ze begon meteen te zoeken naar een job. Ondertussen zijn we een kleine maand verder, heeft ze er een job gevonden én vertrekt ze volgende week naar daar. 

Ze zal samenwonen met Dieter, gaat hier weg en begint aan een nieuw leven. Ondanks de vele, niet altijd positieve emoties die ik voel tegenover haar, ben ik best gelukkig voor haar. Sinds dat ze weet dat ze naar daar gaat, heeft ze natuurlijk opnieuw vele nieuwe (nutteloze) dingen gekocht. (Wie mee is met deze blog, snapt dat dit in haar ongezonde patroon valt). Ze blijft zeggen dat ze daar een hongerloontje zal krijgen en ze niet veel zal moeten uitgeven, maar als ik de cijfers vraag, is dat niet het geval. Ergens voel ik dan de doemdenker in mij redeneren dat ze misschien niet wilt dat we weten dat ze eigenlijk genoeg geld overhoudt, zodat ze kan blijven 'geldproblemen' hebben. Ergens denk ik dan, als we niet weten hoeveel ze heeft, kan ze haar gang gaan met dingen kopen en wordt ze door niemand 'op de vingers getikt' voor haar uitgaven. Oké, je verdient minder dan hier in België (op ziekte-uitkering), maar het leven daar is veel goedkoper. 

Ze loopt ook wel weg op een moment dat haar kinderen rijp zijn om kleinkinderen te maken. Ze weet het. Loopt ze onder andere weg om haar verantwoordelijkheden als grootouder te ontlopen? Ik vroeg haar wat ze zal doen als er kleinkinderen komen. Haar reactie: 'Ik ben toch niet die grootmoeder die ze gaat ophalen van school, die voor ze zal zorgen als ze ziek zijn. Ze mogen dan eens op bezoek komen naar Sicilië, dat zal leuk zijn'. Zou ze blij zijn dat ze niet voor de kleinkinderen moet zorgen? Dat zijn natuurlijk wéér andere personen waar ze haar geld 'moet' aan uitgeven, geld dat ze dan niet meer aan zichzelf kan uitgeven. Ergens kan ik het niet laten om ook zo te denken en met mijn gedachten in een negatieve spiraal te zitten. Maar goed, als zij geen band wilt met  kleinkinderen, is dat haar gemis. Mijn kinderen zullen omringd worden door familieleden die hen graag zien en overspoelt worden met liefde. Als moeder daarmee gelukkig is, dan ik ook. 

Ik benieuwd hoe dit verder zal verlopen. 

X Josie