1995 - gelukkig hebben we elkaar nog.

Ik neem je graag mee op het pad naar mijn verleden. Ik start maar bij mijn begin. Het was een zonnige dag, werd geboren met een gespleten verhemelte, uit mijn moeder met een gespleten persoonlijkheid. (Deze woordspeling kon ik écht niet laten liggen, later in deze blog wordt nog duidelijk met welke reden dit zo'n goede woordmop is). 

Oké, in 1995 leek alles nog prima. Los van enkele medische problemen, waar vooral mijn ouders en twee jaar oudere broer van afzagen, was het een fijn eerste levensjaar. Ik genas en kon aan mijn leven beginnen. 

In mijn tweede levensjaar, werd ons gezin gezegend met nog een jongere broer. Leuk, denk ik. Ik herinner het me niet, maar kan me inbeelden dat ik de komst van die jongere broer leuk vond!  Niet veel maanden na zijn geboorte kwamen mijn ouders in een scheiding terecht. Opnieuw, ik heb hier geen herinnering aan. 

Moeder nam na de scheiding onze jongste broer mee naar haar nieuwe liefde - die overigens ook slechts een jaar of drie heeft geduurd'. Mijn twee jaar oudere broer en ik bleven bij papa. Slechts één weekend om de drie weken gingen we naar mama en zagen we onze kleinste broer. 'Meer financiële stabiliteit, ik had papa gekwetst, ik deed het voor hem én voor jullie..' allerlei woeker-redenen die zij geeft als ik nu vraag aan moeder waarom ze toen de keuze maakte om ons zo weinig te zien. En ja hoor, bevestigen dat het HAAR keuze was deed ze al regelmatig. Welke moeder kan haar kinderen op die leeftijd 'achterlaten', voorstellen om hen zo weinig te zien? Ontbreekt het aan liefde? Of is het inzicht? Onvolwassenheid? 

Enkele jaren later werd de regeling veranderd: om de twee weken in het weekend, ook op vraag van moeder. Het tegenargument dat ze gebruikt als ik pols naar redenen waarom ze het niet erg vond om ons maar om de drie weken, slechts twee dagen te zien. Nu.. ca. 20 jaar later vallen de puzzelstukjes samen en besef ik dat de regeling gewijzigd werd nadat papa zijn vriendin bij ons kwam inwonen. 'Lap, een nieuw moederfiguur in  hun leven, straks vergeten ze nog wie hun moeder is, ik zou beter de regeling wijzigen'. Zou dit haar denkwijze geweest zijn? Hoe komt het dat dit zo goed samenvalt? Is het toeval? Is er sprake van jaloezie tegenover mijn plusmama? 

Ondertussen bij haar nieuwe liefde.. een nieuw liefdeskind, of toch niet. Broer drie voor mij, leuk! Niet lang na de geboorte van hun zogezegde liefdeskind was er weinig liefde over, gingen ze uiteen en waren er constant conflicten. Heel erg vooral voor het nieuwste lid in ons gezin, zijn vader, onze moeder. 

Gelukkig hebben we elkaar nog.  

Na het lezen van deze blogpost denk je waarschijnlijk dat ik overdrijf, dat ik geen redenen heb om een melancholische blog uit te typen. Ik wilde je meenemen naar het begin, het begin van alles, het begin van signalen en tekenen die aantonen dat de zorg voor vier kinderen te veel was/is voor mijn emotioneel onstabiele moeder. 

Dus ja hoor, gelukkig hébben we elkaar nog. 

X Josie