Welk nest-syndroom?

Een huis, een thuis. Wie zonder opgroeit, beseft niet wat een thuis betekent voor je zelfontplooiing, mentale welzijn, stabiliteit, .. kortom wat een thuis betekent in een mensenleven. Ik had net als mijn oudere broer nog het geluk dat we bij papa een thuis hadden. Mijn jongere broers daarentegen waren het slachtoffer van moeders eindeloze kortstondige impulsieve relaties. Moeder is in haar leven meer verhuisd dan dat de gemiddelde Vlaming ex-partners heeft. Let op, dat kunnen er veel zijn. Ach, ze weet het zelf niet meer hoeveel, 'who cares'. 

Niet enkel de stiefvaders, maar de occasionele stiefbroers en -zussen kwamen aan de lopende band, én gingen al even snel weer weg. Moeders langste relatie was met papa, toch de volle 7 jaar. Een band opbouwen met stiefvader(s) en stief-siblings heb ik dan ook vrij snel afgeleerd. Eens de band goed en wel kon ontplooien, verdwenen ze uit ons leven en moesten we maar dezelfde gevoelens hebben tegenover hen als ons moeder. 'Klootzakken, gierigaards, egoïsten, muttens,...'. We zouden en moesten op dat moment hetzelfde denken als ons moeder. Dan maar geen diepgang meer opzoeken met plotse 'familieleden'. Wat is de waarde van je gezin dan? Hoeveel liefde kan je hechten aan een familie? Is dat de reden dat ik me soms niet verbonden voel met mijn broers? Soms vraag ik me ook af of dat heeft bijgedragen aan het feit dat ik niet snel diepgang vind in nieuwe vriendschappen. 

Moeder kon er wat van. De stiefvaders waarmee ze soms thuiskwam, waren dan ook geen gewone types. Hoe ouder zij wordt, hoe gekker de figuren waarmee ze date. Er was ooit eens iemand die nog jonger was dan onze oudste broer, een lachtertje. Vaak ook oude mannen, mannen zonder kinderen, mannen die nooit een kinderwens hadden, noem maar op. Hoe kun je ze dan in het leven laten komen van 4 kinderen? Waar is je gezond verstand? 

Een nog betere anekdote die tot op vandaag vaak het onderwerp van spot is op gezinsbijeenkomsten. We woonden éindelijk al enkele jaren in hetzelfde huis, oef! Vrij dicht bij vader zodat het gemakkelijk was voor mij en mijn oudste broer om langs te komen. Dat huis dicht bij vader was weliswaar wat te klein voor ons grote gezin, maar de gedachtegang zat goed en dat vind ik het belangrijkst. Enfin, lang in hetzelfde huis, oef! Plots leert moeder iemand kennen, zonder kinderen, Frank. Frank leeft heel zuinig, is intelligent en heeft humor. Maar heeft geen kinderen en woont al ruim 30 jaar alleen. Een belletje gaat rinkelen bij mij dat het voor hem waarschijnlijk geen evidentie is om met een vrouw met welgeteld vier kinderen samen te zijn. Ze hadden er na drie maanden niets beter op gevonden dan samen te gaan wonen. Moeder heeft de volledige inboedel in het huis dicht bij papa verkocht en is bij Frank gaan inwonen. Wij konden mee. 

Mijn oudste broer en ik hadden niet echt een kamer, de zolder zou wel volstaan. Op dat moment zijn we tieners. Een woelige periode in iedereen zijn leven. Drie weken later waren ze weer uit elkaar en wilde moeder daar niet langer wonen. Wat nu? We konden niet zomaar weg. Alle meubels en andere stukken die van ons waren, had ze verkocht. Er waren niet veel andere opties dan bij Frank blijven wonen, totdat ze met een oplossing zou komen. Tof zo, leven in het huis van iemand die je niet kent, waar je moeder ondertussen niet meer mee samen is. Ik was er alleszins niet graag en niet op mijn gemak, niet dat ons moeder dat iets kon schelen. 

Na heel wat helse periodes van verhuizen, samenwonen, verhuizen, ... beslist moeder EINDELIJK een eigen woning aan te kopen. Ik ben op dat moment al volwassen, maar woon nog bij papa (en moeder). Na al die jaren huur te verspillen aan kapotte, versleten huizen en kwade huisbazen, beslist ze eindelijk om een huis te kopen. Top, een goede beslissing, of niet? 

Ja, dat was een goede beslissing, maar na enkele jaren daar wonen begon moeder te twijfelen. 'als ik ouder ben kan ik niet zomaar weg', 'ik kies graag waar ik woon', 'het huis is te groot'.,.. Achteraf gezien was ze het gewoon beu. Een jaar of twee nadat ik haar twijfels begon te merken, waren er problemen met het dak. Een op te lossen probleem, maar het zou geld kosten. Geld dat ze liever geeft aan reizen en weekendjes weg dan het herstellen van haar (t)huis. Dan maar verkopen... Het kon haar niet veel deren hoeveel geld ze voor het huis kreeg, als ze het maar kon verkopen. Liefst met een nuloperatie. Dat lukte. 

Ze kwam uiteindelijk terecht in haar ouderlijke thuis en betaalt opnieuw huur. Het huis is al minstens even groot, de tuin (waar zij altijd zot van was), is plots een koertje én alles is verouderd. Is dit het laatste (t)huis voor moeder en mijn jongere broers die er nog steeds inwonen? Is dit het huis waar mijn kinderen zullen overnachten als ze bij oma op bezoek gaan? of zal ze het ook weer beu worden en daar weggaan. Ik denk van wel.

Ik woon ondertussen 5 jaar in mijn eigen (t)huis, met mijn eigen gezin (vriend + 2 katten) en kon niet beter terechtkomen. Een openbaring om na al die jaren een eigen, stabiele thuis te hebben. Ik leer elke dag bij en merk elke dag opnieuw met welke gekkigheden moeder zich bezighield. 

X Josie