Time is money

Voor ik start met deze post weet ik al waarover ik het wil hebben, maar toch weet ik niet goed waar te starten. Het is en blijft een delicaat onderwerp, of toch dat denk ik, dat was bij ons toch altijd zo, of toch bij mama. Geld. Centen. 

Al van jongs af aan letten we op 'het geld'. Op restaurant één drankje, soms iets niet kunnen doen of mogen hebben omdat het te duur is. Geen probleem. Dat begrijp ik. Als het er niet is, kan je geen extra toveren. Mocht iedereen wél gewoon geld kunnen toveren, leefden we nu waarschijnlijk in een heel andere wereld. Daarbij hoort ook weinig nieuw gerief, goedkope zepen en shampoos, verjaardagsfeestjes afzeggen omdat er geen cadeau is,... je kan je er wel iets bij voorstellen. Let op, écht te kort hebben we nooit gehad, dat besef ik. Ik ben zeker niet ondankbaar voor alles wat ik wél kreeg. 

Nu ik wijzer en ouder ben, besef ik dat we eigenlijk geen geld tekort hadden. Er was genoeg, dat is te zien aan hoeveel centen ons moeder kan en kon uitgeven aan persoonlijke spullen of activiteiten. Er was geen geld tekort, er was een tekort aan goesting bij ons moeder om haar eigen centen uit te geven aan dingen die niet voor haar waren, zoals cadeautjes voor verjaardagsfeesten tot soms zelfs eten voor haar kinderen. 

Ja, ik hoor je denken, 'Eten voor haar kinderen?!!', je leest het goed. Soms was er geen geld voor eten, maar kon ze wel gerust doorgaan met het boeken van weekendjes en reisjes (voor zichzelf). Voor mij was er één duidelijke situatie die voor een kantelmoment zorgde, een moment waarop ik het al helemaal niet meer begreep en verder heb nagedacht hoe het nu precies zit met mama's geld. Ik gebruik bewust de term 'mama's geld', omdat ook zij altijd duidelijk maakt(e) dat het haar geld is. De kantelsituatie was enkele jaren geleden, ik woonde al samen met mijn partner, ook mijn oudste broer woonde niet meer thuis. Er waren dus nog twee achterblijvers bij moeder thuis. Het was in een examenperiode, ik weet niet meer of het nu in juni of januari was, maar alleszins een examenperiode. Beide broers die nog thuis woonden zaten toen in examens. Een periode waarin je, als normale ouder, net iets meer zorgt voor je kind en hen net iets meer ondersteunt. Er is veel werk, veel stress, weinig slaap, weinig sociale contacten,... Dit hoeft niet per se iets te kosten, gewoon er zijn en ondersteunen kan ook al veel doen. 

In die periode was er naar moeders eigen zeggen weinig geld voor eten, er was te weinig, waardoor de broers soms droge boterhammen moesten eten 's middags (moeder kon warm eten op haar werk). Als er écht te weinig geld is, kan dat eens gebeuren. Het is geen ramp, het is niet leuk, maar als dat de situatie is, is het zo. MAAR.. hoe kan het ook anders... er is een kanttekening. In diezelfde examenperiode ging ons moeder nog op weekend, waarvoor ze nog veel nieuwe spullen moest kopen én was ze al bezig met haar volgende grote reis te plannen. De grote reizen volgen zichzelf al even snel op als de mannen in haar bed. Was er dus écht te weinig geld, of wilde ze het niet geven aan geld voor eten voor de jongens? 

Om verder in te gaan op deze specifieke situatie, gingen we enkele weken later op weekend met het gezin. Nog zoiets waar altijd rumour rond bestaat. Moeder wilt met iedereen op weekend, plant alles in en verwacht dan dat we elk ons deel betalen. Voer voor een andere blog. Enfin, enkele weken later op weekend bracht mijn jongste broer toch wel eens dat topic op tafel. Dit kwam er aan de ontbijttafel op zondagvoormiddag omdat moeder aan het kijken was hoeveel we haar nog moesten terugbetalen. Het ging om bedragen tussen €1 en €5. Haar timing om die dingen te regelen zijn altijd on point. Als ik moeder was en zo weinig nog moest terugkrijgen van mijn kinderen, zou ik het gewoon zo laten of op z'n minst pas ná het weekend regelen. Maar, we kennen ze, ze moet alles, tot op de cent correct, terugkrijgen. Zo heeft ze toch maar lekker weer een weekendje gehad én hoeft ze haar geld niet aan haar kinderen uit te geven. Ons jongste broer kon het op dat moment niet laten en wou er toch iets over zeggen. Hij verwees in deze beginnende discussie ook naar voormelde examenperiode. De ontbijttafel werd te klein, de jongste kon zichzelf niet beheersen, omdat moeder voor de zoveelste keer niet (wilde) luisteren, begrijpen naar wat hij te zeggen had. Het escaleerde. 

Ik wist hoe mijn broer zich voelde en probeerde de situatie te verduidelijken aan moeder. Ik gaf mee dat ik ook niet altijd blij wordt van hoe de dingen (financieel) geregeld zijn. Ook dat snapte ze niet. Precies of ze wilt ons niet begrijpen. Ons jongste broer kreeg de schuld van alles en zelfs jaren later zou ze nog steks geven aan hoe hij toen is uitgevlogen (uitlachend, minachtig,.. doet ze trouwens ook veel). Haar 'oplossing' na dat '[naam jongste broer] uit het niets zijn woede-aanval kreeg'.......... 

....... vanaf toen kregen de inwonende broers een wekelijks budget, waarmee ze maar zelf hun eten moesten kopen. Ondertussen koopt ze dus lekker eten voor zichzelf en moeten mijn broers zich behelpen met het wekelijks budget voor hun eigen eten. Ze kon ook nooit koken voor ons, er was geen tijd, ze kan het niet, ze had geen zin of dat was duurder. Nu ze enkel voor zichzelf eten maakt, lukt dat blijkbaar wel. 

Erover praten lukt niet. 

Moeders 'geldproblemen' doen mijn denken aan een recent algemener inzicht dat ik had rond tijdsgebrek. Iedereen heeft evenveel tijd, de één heeft niet meer tijd dan de ander (existentieel bekeken misschien wel, maar dat terzijde). Iedereen heeft evenveel uren op een dag, als iemand ergens tijd voor tekort heeft, klopt die uitspraak niet. Je hebt geen tijd tekort, je hebt geen zin om er je tijd voor vrij te maken. Time is money, eindelijk begreep ik het. Je betaalt met je tijd. Oké, ik weet dat niet iedereen geld heeft, maar het leunt er wat bij aan. Moeder die al heel haar leven geldproblemen heeft, is eigenlijk moeder die geen zin heeft om haar geld aan haar kinderen (of anderen) te geven en zoveel mogelijk voor zichzelf wilt houden. 

Dat is ook te zien aan wat ze altijd voor zichzelf koopt en doet zonder nadenken en dat alles met haar kinderen berekend moet zijn en niet veel mag kosten. Deze zomer, die van 2022, heeft ze veel gedaan, daguitstappen, weekends weg, vakanties,... elke keer ik haar zag, had ze wel een nieuwe reis gepland. Ook deze zomer klaagt ze over financiële problemen, tekorten, maar houdt zich niet in als het voor zichzelf is. Telkens ze iets 'nieuws' doet, zoals een wandeluitstap, moet ze hier nieuwe dingen voor kopen. Ook voor een weekendje wandelen moest ze per se weer alles nieuw aankopen. Plots heeft ze een wandelbroek, wandeljas, wandelt-shirts, wandelschoenen, wandelrugzak,.... Ze gebruikt haar eigen geplande activiteiten als extra excuus om nieuwe dingen te kopen. Vol trots toont ze wat ze allemaal gekocht heeft en wat een goede deals ze heeft gedaan (omdat de wandelbroek slechts €15 was ipv €40). Als er nieuwe dingen gekocht moeten worden, het zij zo, geen probleem. MAAR HET STOPT NIET. Het blijft gaan en voor alles wat ze doet moet ze nieuwe dingen kopen. Al is het maar voor een weekendje kamperen met vrienden, dan moet ze nieuwe kleren hebben, want ze heeft niets om aan te doen. Ook na de zomer stoppen de weekendjes niet. Ze plande nog 3 weekends en één grote vliegtuigreis, nog voor het einde van het jaar. 

Als laatste anekdote breng ik nog graag de dertigste verjaardag van ons oudste broer aan. Hij wordt begin volgend jaar 30. Ik had het idee om voor hem een verrassingsfeestje te organiseren, als zus zit ik wat verweven tussen vriendengroepen en ken ook heel wat collega's van hem. Ik wil het voornamelijk organiseren voor hem, hij verdient het én praktisch kwam het goed uit omdat ik wel wat zicht heb op wie we zouden kunnen uitnodigen. Ik vroeg alvast aan zijn doopmeter of we haar huis konden gebruiken, zo was de locatie al in orde. Ik gaf daarna door aan moeder dat ik dit zou organiseren voor hem (zonder bijbedoelingen). Het eerste wat ze vroeg.. het verbaasd je niet... hoe wordt het financieel geregeld? Ik had nog niets met niemand besproken omtrent financiële regeling, ik zei wat ik dacht. Ik betaal, papa zal ook wel een deel betalen (mss zijn doopmeter ook, maar dat zei ik niet). Ze stelde meteen zelf voor om ook in te staan voor een deel van de kosten. Leuk. Dat hoeft niet, maar leuk dat ze dat ziet zitten. Er zijn ook nog positieve dingen, of toch niet... 

In hetzelfde gesprek vraagt ze me of het in de namiddag of avond zal doorgaan. Ook dat stond nog niet vast, beide opties konden. Ik twijfel tussen beide omdat het in de wintermaanden doorgaat en overdag misschien beter zal zijn. Na haar reactie hierop ben ik vastbesloten om het toch 's avonds te doen!!! *ja, maar 's avonds is duurder want dan blijven ze langer en moet je meer eten en alcohol voorzien. Je zou ook pannenkoekenbak kunnen doen in de late namiddag...en dan kan je ook makkelijker een einduur opzetten. vb.: van 16u-20u en is het goedkoper.*

Misschien ook niet zo lief van mij dat ik dit nu zeker wel in de avond wil doen.. ach ja, we mogen allemaal ons unieke karakter hebben zeker, zij mocht dat ook altijd. En wat betreft betalen voor het feestje, het mag niet te duur zijn, maar ze zal vast en zeker iets nieuws aanhebben en haar volgende reis al gepland hebben. 

X Josie