Therapie-afhankelijk

Ik heb nu al een aantal blogs geschreven, maar nog niets vertelt over de diagnose van moeder. Ik wilde hier bewust niet mee beginnen omdat ik soms het gevoel heb dat een diagnose niet alleen positieve, maar ook negatieve dingen teweegbrengt. Een diagnose kan als schild gebruikt worden om in een slachtofferrol te kruipen en de verantwoordelijkheid voor je gedrag af te werpen. Aan de andere kant helpt het bepaald gedrag te kaderen. Maar wat daarna? Moet haar omgeving maar zomaar accepteren dat dit haar gedrag is en ze hier niets aan kan doen? Mag je dat zomaar verwachten van je omgeving? Hoe moeilijk het ook klinkt, in zeker zin wel,... ja. Ik wilde denk ik eerst even haar persoonlijkheid schetsen, los van die diagnose, maar wel van hoe haar gedrag aanvoelt bij mij, bij haar omgeving. 

De eerste keer dat ons moeder werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege haar mentale problemen was ik een jaar of 12. Ik herinner me het niet zo goed, maar papa zei dat moeder naar het ziekenhuis moest door stress. Het verdikt... burn-out. Een jaar later, weer van dat, het verdikt..burn-out. Enkele maanden later weer van dat, het verdikt...burn-out. Dit spelletje bleef jaren duren. Telkens moest ze in opname en werd de diagnose van burn-out gesteld. Toen ik een jaar of 20 was, 8 jaar na haar eerste opname voor 'burn-out', was er voor het eerst een arts die die cyclus in vraag begon te stellen. Een nieuwe diagnose werd - eindelijk - gesteld. Manisch-depressief, met kenmerken van een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik voelde dat de diagnose in het begin rust gaf aan moeder. Goed nieuws, eindelijk weet men beter wat het is en kunnen ze gerichtere en betere hulp bieden, althans dat dacht ik. 

Als je je afvraagt waar wij in beeld komen bij dit verhaal, niet. In heel die tijd werden haar vier (!) kinderen niet uitgenodigd als ze in opname was, was er geen enkel sociaal werker die kwam vragen hoe dat voor ons is, of het voor ons haalbaar is. Ook daar stond alles in het teken van háár gevoelens. Dat alles in het teken stond van ons moeders gevoelens heb ik na haar diagnose-stelling alleen maar meer gevoeld. 

Het egocentrisme die ik bij moeder al langer voelde, verergert door haar therapie/begeleiding/.. of hoe je het kind ook een naam geeft. Ik hoor haar spreken over haar therapie, waarbij ze ons vertelt dat ze de boodschap gaven aan haar om ook eens aan zichzelf te denken. Alsof ze dat nog niet genoeg gedaan had. De focus in haar therapie lag op innerlijke rust en zelfacceptatie. Theoretisch klinkt dit heel mooi. Wie kan hier nu tegen zijn? 

Niet veel na haar diagnose moest ze langdurig in opname. Tot nu toe waren dat altijd korte opnames, voor de behandeling van een burn-out. Ook hier waren we niet bij betrokken. Moeder ging zes maand in opname en liet haar twee kinderen dan maar alleen thuis. Mijn twee broers waren toen 16 en 18. In principe oud genoeg om wel even alleen te laten, maar 6 maand? Ik snap ook ons moeder, als je ziek bent en je moet naar de arts, dan kan je soms niet anders. Maar dat er niemand haar bewust maakte van het feit dat haar twee kinderen dan maar alleen thuis zitten, dat er niemand van de sociale dienst of een andere medewerker eens kwam kijken naar mijn broers. Dat er niemand rekening hield met haar kinderen,... erg.

In de therapie benadrukten ze hoe zwaar haar leven was en is en dat ze zo'n dappere vrouw is voor wat ze allemaal heeft meegemaakt. Misschien kan ik nog eens een blog schrijven over haar verleden, zo weet je ook 'wat ze allemaal heeft meegemaakt', maar niet nu. Ze vinden het ook erg dat ze alleenstaande moeder is van vier kinderen, 'ocharme. Moet jij de zorg voor je vier kinderen opnemen, en je bent dan nog eens alleen ook. Moet toch lastig zijn'. De nadruk in de therapie lag op dingen voor zichzelf doen en niet voor de ander, want dat deed ze in hun ogen al genoeg. Eigenlijk heeft de therapie haar egocentrisch gedrag alleen maar versterkt. Sindsdien zijn alle extra's die ze doet omdat ze vindt dat ze dat verdiend heeft. Ik heb dat ook wel ne keer verdient, zegt ze zowat bij al haar plannen en uitstappen. Ik heb al zoveel voor mijn kinderen opgeofferd, ik verdien dat nu ook eens. Ik ben al zoveel verloren en heb niets meer in m'n leven, ik verdien het. De diagnosestelling heeft naar mijn gevoel ervoor gezorgd dat ze in een slachtofferrol kon kruipen. 

Enfin, ik moet als dochter blij zijn dat moeder eindelijk weet wat er scheelt met haar en dat ze de hulp krijgt die ze nodig heeft, want hoe ik moe voel doet er toch niet toe. 

X Josie