Papa

Het wordt misschien eens tijd dat ik ook wat meer over papa vertel. Het grootste deel van mijn tijd in mijn jonge jaren, woonde ik bij hem. Emotioneel is hij allesbehalve volwassen. Hoe komt het dan dat ik vooral met frustraties zit tegenover moeder? Waar ligt het verschil? Als ze beide onvolwassen zijn op emotioneel gebied, waarom heb ik meer begrip en minder frustraties voor papa? Waarom heb ik niet dezelfde emoties tegenover hem? 

Papa heeft nooit echt goed kunnen omgaan met zijn emoties, of de onze. Hij zag dat er iets was, maar zou hier niet naar vragen. Zijn redenering, weet ik nu, als ze met iets zit, zou ze het wel zeggen. Maar als kind doe je dat niet. Als kind moet je eerst nog leren om je eigen emoties te ontdekken. Als er niemand is die deze emoties weerspiegelt, leer je niet eens je eigen emoties kennen. Je duwt je eigen emoties zolang weg, of hebt ze nooit ontdekt, waardoor je je eigen gevoelens vergeet. Je weet niet meer wat je leuk of niet leuk vind, je weet niet meer wat je wil of niet wil. Dit is iets waar ik nu zoekend in ben. Ik probeer eraan te werken, maar het is niet zo gemakkelijk om op 27-jarige leeftijd plots je emoties te gaan ontdekken. Stapje per stapje... 

Papa had zijn momenten waarop hij wel eens liet zien hoe hij zich voelde. Zeldzaam, maar ze waren er. Bij papa voelde alles oprecht. Oké, hij is niet goed in het overbrengen of spreken over gevoelens, maar hij is écht. Hij faket niet, of het voelt toch niet fake. Hij probeert. Je leert hem kennen en snappen, op zijn manier. Zijn gedrag en zijn omgang met emoties zijn consistent. Bij moeder niet. Is dat de reden voor het grote verschil in gevoelens? Er zit meer achter, denk ik, voel ik, denk ik. 

Papa is dan wel emotioneel onvolwassen, bij moeder is er een combinatie met egocentrisme. Door het egocentrisme in haar gedrag, voelt het soms alsof de gevoelens die zij - maar al te vaak- uitspreekt niet echt zijn. Moeder zegt elke keer dat ik haar zie, love you, het feit dat het in het Engels is vind ik ook niet leuk, maar dat is gegroeid omdat moeder het zo zegt.. Echt élke keer dat ik langsga: 'love you!!', soms meerdere keren. Ik zeg het zo goed als nooit terug. Ten eerste zeg ik het al niet graag in het Engels en ten tweede vind ik dat je zoiets alleen zegt als je het op dat moment oprecht voelt, wat meestal niet het geval is. 

Ik vraag me dan soms af hoe oprecht zij is. Ik heb dan misschien liever een papa die weinig emoties uit, maar ze wel écht heeft, dan een moeder die veel emoties uit, maar ze niet of in een andere vorm heeft. Papa toont zijn liefde op andere manieren, en verwacht niets terug. Iets waar ik nog niet had bij stilgestaan. Los van haar egocentrisme, leeft er bij moeder de cultuur waar je niets voor niets krijgt. Alles is wederkerig. Als ik toon dat ik je graag zie, moet jij dat ook doen, anders zie je me niet graag. Als ik iets leuks koop voor je verjaardag, moet jij dat ook doen voor de mijne. Als ik .. zo zijn er genoeg voorbeelden. Papa geeft niet veel, maar als hij geeft, doet hij het met minder woorden, maar met zoveel meer (oprechte) liefde dan moeder. Moeder doet het voor de verkeerde redenen. Papa wordt 60 en hij wilt met zijn gezin naar Oostenrijk, hij houdt van de bergen. Hij vraagt of wij dat zien zitten, vraagt of we ons kunnen vrijmaken in de zomer en maakt er verder niet veel spel rond. Bij moeder moet het altijd wat moeilijker gaan. Het jaar dat papa beslist om naar Oostenrijk te gaan, krijgt zij het 'lumineuze idee' om (ook) met z'n allen op reis te gaan, hoe leuk zou dat zijn! De zomer erna is het aan haar en wilt zij met z'n allen op reis. Ze beslist dat we een week naar Rome gaan, maar we moeten dan zelf kijken voor onze kosten ter plekke, wij moeten kijken wat we daar willen doen, wij moeten gidsen en de kaartlezen in de stad, want daar is moeder slecht in. Met mij verdwalen we. Waarom moet het bij haar altijd zoveel moeizamer verlopen? Liefde? 

Enkele weken geleden kon ik voor het eerst in mijn leven spreken met papa over zijn rol in mijn kindertijd en het feit dat hij -emotioneel- afwezig was. Hij snapte het niet helemaal, maar was ook in dat gesprek zijn volledige zelve. Je voelde aan hem dat hij het wel wilde proberen te snappen, maar dat het niet in z'n aard zit om over diepe gevoelens te spreken. Hij staafde dit toen zelf met een voorbeeld van m'n broer. Mijn oudste broer is recent moslim geworden, iets waar we allemaal soms een dubbel gevoel bij hebben en niet goed begrijpen waarom hij die keuze maakte. Mijn oudste broer heeft dit bekend gemaakt, er is daarna nog weinig over gesproken. Ik probeer het te vergelijken met iemand die uit de kast komt. Als iemand zijn kind uit de kast komt, zou je op het moment zelf misschien ook niet goed weten hoe te moet reageren, wat kan je zeggen? Wat mag je zeggen? Wat moet je zeggen? Maar eenmaal dat eerste gesprek erop zit, zou ik vooral zorgen voor steun en vragen wat hij nodig heeft. Laten weten dat ik er ben, en niet tegen ben, misschien ook laten weten dat het een dubbel gevoel geeft. Dit geldt ook voor zijn geloofsverandering. Papa gaf aan dat je mijn oudste broer toch niet van gedacht kunt doen veranderen, dus dat spreken met hem niet nodig is. Ik probeerde nog uit te leggen dat je niet alleen een gesprek aangaat over gevoelens om iets te veranderen, maar gewoon om erover te spreken. Niet alleen polsen naar zijn gevoelens, maar zodat je ook kan communiceren over je eigen gevoelens. Dat laatste leek hem al helemaal overbodig. Waarom zou je dat doen? Je kan hem toch niet doen veranderen van gedacht. Telkens kwamen we wat op hetzelfde uit, het spreken dient voor papa dus alleen om iets te veranderen aan de gevoelens. Een straatje zonder eind. **update, later toegevoegd: enkele weken na ons gesprek is papa langsgegaan bij mijn broer voor een gesprek!**

En inderdaad, nu ik erover nadenk.. papa was wel goed in spreken over gevoelens als hij je blij wilde maken. Daarvoor moest je natuurlijk wel heel erg duidelijk maken dat je verdrietig was, alleen dan zorgde hij ervoor dat je weer blij kon worden. Dan ging het gesprek niet over de reden dat je je slecht voelde, nee, dat werd snel vergeten en we focussen op iets wat ons weer gelukkig maakt. In theorie zeer mooi. Ondertussen leerde ik ook dat je je gevoelens ook moet kunnen 'in de ogen kijken'. Nadenken waarom je boos/verdrietig/jaloers/.. bent. Je moet je gevoelens aanpakken, niet wegduwen en andere oproepen. 

Enfin, dat laatste ligt in mijn verdere emotionele ontwikkeling. Ik hoop nog veel te mogen groeien op emotioneel vlak, dan doe ik het misschien al wat beter dan mijn ouders. 

X Josie