Maampje's Prinsesje

Hoe is het om dochter van je moeder te zijn? Hoe voelt het met je eigen moeder? Hoe zou het voelen voor iemand anders? Voelen anderen zich wél goed bij hun moeder? Hoe voelen zij zich dan? 

Eén van de dingen waar ons moeder ook goed in is, is ons nog steeds aanspreken als kleine kinderen, háár kleine kindjes. Ze spreekt over zichzelf in derde persoon en heeft zo een resem aan 'koosnaampjes' voor zichzelf gecreëerd, de populairste..'maampje'. Je moet maar 27 jaar zijn en het volgende bericht van je moeder krijgen: 'Ga je mee op dagreis naar kerstmarkt keulen met maampje? Tis met de bus, maampje trakteert.' Als je zo'n bericht krijgt, weet je dat het iets is die ze eigenlijk zélf wilt doen, maar niet alleen wilt doen. Dan probeert ze wat 'lief' te zijn en te paaien. Of ze heeft iets van je nodig. 'Zie je het zitten om een paar pagina's te printen voor maampje'. Of soms gebruikt ze het om zichzelf in het daglicht te zetten en vraagt ze eigenlijk naar complimenten: 'Jouw maampje heeft vandaag 27 km gestapt'. 

Niet alleen via sms-berichten spreekt ze zo, ze doet dit nog meer in het echt. 'Dag prinsesje, maampje heeft je heel erg gemist hoor'. Het begint me serieus tegen te zitten. Ooit heb ik haar eens gezegd dat ik dit niet zo leuk vind. Haar reactie: 'Ik kies lekker zelf hoe ik je noem', als jij dan xx jaar bent, mag jij zelf kiezen hoe je je kinderen aanspreekt'. Voila, einde discussie, geen begrip. En dan ben ik verbaasd dat ik niet goed ben in het communiceren over mijn gevoelens met anderen. Niet onlogisch als ik telkens op onbegrip moest rekenen wanneer ik over 'gevoel' wilde spreken met moeder. Als ik met iets simpels als dit al geen begrip krijg, hoe zou ik dan in godsnaam kunnen bijleren en zelf emotioneel volwassen worden. 

Naast verkleinwoorden en zichzelf als derde persoon aanspreken, spreekt ze mij vaak aan als háár dochter. 'Hoe gaat het met mijn dochtertje?', 'Hoe gaat het met mijn prinsesje?' Ik zou het wel fijn vinden als ze me meer aanspreekt als een persoon, een individu, in plaats van naar mij te kijken als rol in haar one-woman-show. Precies of ze kijkt alleen maar naar mij als 'haar dochter' en ze niet beseft dat ik meer ben dan 'haar dochter'. 

Iets waar ze ook goed in is, is dan het omgekeerde. Volledig uit het niets krijg je dan een bericht: 'oewist' of 'ca va'. Zonder aanleiding, zonder reden, gewoon uit het niets en soms ook op rare momenten of 's avonds laat. Of wanneer ze ziet dat je online komt op facebook en stuurt snel zo'n bericht. Dat ik dit soms raar vind heb ik vrij recent nog aangehaald bij haar. Ik vind dat niet leuk, gewoon via gsm de vraag krijgen hoe het met me gaat, van niemand. Vraag me om af te spreken, vraag me iets concreter, vraag me gelijk wat, maar niet gewoon hoe het gaat. Het is zoals de man in de straat, een winkelmedewerker, die iedereen in de winkel begroet: 'Goeiemorgen, hoe gaat het?'. Een vraag die eigenlijk geen vraag is, die nietsbetekenend is. Meestal wordt mijn antwoord dan rap aan de kant geschoven en wilt moeder eigenlijk gewoon vertellen waar zij op dat moment mee zit. Ik heb het misschien al aangehaald in deze blog, maar ze vertelde me ooit dat ze het stom vind dat, wanneer ik heb geantwoord hoe het met me gaat (sidenote, soms heel plastisch 'goed', of 'druk') de vraag niet terugstel en niet vraag hoe het met haar gaat. Ze vindt het jammer, omdat het dan lijkt dat ik niet geïnteresseerd ben in haar, zij ze letterlijk. Sindsdien probeer ik hier rekening mee te houden. Gevolg... moeder vraagt 'oewist', ik geef een *soms plastisch* antwoord en vraag hoe het met haar gaat. Het gesprek gaat niet langer over 'haar dochtertje', wel over wat zij eigenlijk gewoon wilde vertellen. 

Dit ei moest ik even kwijt. Het is een snel blogbericht geworden om de frustraties van me af te schrijven. Ik denk dat ik soms overdrijf, maar vraag me toch af hoe het zou zijn als moeder wat meer rekening hield met hoe ik me voel. 

X Josie