Rollenpatroon

Ik ben een vrouw, dat is misschien wel al duidelijk als je andere posts op mijn blog hebt mogen ontdekken. Ik heb nogal neiging om melancholisch over te komen. (Of toch in bepaalde periodes). Ondertussen merk ik dat mijn hormonale cyclus daar voor iets tussenzit. 

Wat me ook soms dwarszit als ik aan moeder denk, is de ondersteuning, eerder het gebrek aan ondersteuning van moeder tijdens de evolutie van een meisje naar een vrouw. Er komen heel wat dingen bij kijken. Je krijgt borsten, je maandstonden, ... Nu ik 28 ben, leer ik eindelijk wat over mijn eigen hormonale cyclus en wat dit doet met mijn gemoedstoestand. 

In de post 'moeder in een rol?', ga ik al even wat dieper in op het ontwikkelen van borsten en de noodzaak van BH's. Hier heeft ze de bal echt volledig misgeslagen. 

Naast het krijgen van borsten, leer je als meisje/ jonge vrouw omgaan met je maandstonden en de gemoedstoestand die hierbij hoort. De praktische kant van maandstonden, daar heeft ze me ook niet bij geholpen. De eerste dag dat ik m'n maandstonden had, heb ik zelf een maandverband in m'n ondergoed gelegd, waarna mijn stiefmoeder me 's avonds (na school) heeft getoond hoe alles ineen zit. Het eerstvolgende moment dat ik bij moeder was, sprak ze er amper over en was ze alleen maar trots op haar meid, haar prinsesje die al zo groot was geworden.

Voor het eerst in mijn leven (aan 28 jaar !!) besef ik ook welke invloed mijn hormonen hebben op mijn gedrag en gemoedstoestand. Ik kreeg er helaas vroeger geen begrip voor en niemand hielp me mee ontdekken wat er met mij was als ik eens in een slechte bui was. Op het meest recente nieuwjaarsetentje bij moeder, met de broers, had ik een slecht humeur. Ik heb erna mijn excuses aangeboden aan moeder, en erbij verteld dat het ook door mijn maandstonden kwam. Ik was lichtgeraakt. Moeder bevestigde niets, noch ontkende ze dat dit iets is wat erbij hoort als vrouw en je hier vaker mee te kampen krijgt. Ze deed me vooral nog schuldiger voelen door te zeggen dat ze enorm geschrokken was van mijn gedrag en ze dat niet zo leuk vond. Ze dacht dat ze iets verkeerd had gedaan. Ook hier dus geen steun of begrip. Had ik hier meteen moeten zeggen dat ik op zoek was naar begrip? Had ik meteen moeten duidelijk maken dat ik een moeder nodig had? 

Ook bij mijn schoonouders kwam het effect van vrouwelijke hormonen op tafel. Ik vertelde aan mijn schoonmoeder hoe ik me soms een heel ander persoon voel als ik m'n regels heb en ik dan echt onredelijk of lichtgeraakt kan zijn. Voor het eerst in m'n leven voelde ik me gehoord op dat vlak. Ze bevestigde meteen, gaf een paar voorbeeldjes van situaties die ze zelf meemaakte en gaf ze me gevoel dat ze me snapt. Dat deed deugd. 

M'n eigen moeder, of stiefmoeder hebben op dat gedragsmatige effect nooit begrip of steun gegeven. Je zou kunnen zeggen dat dit iets is wat je zelf moet ontdekken, akkoord. Maar als je dochter bij je langskomt om haar excuses aan te bieden omdat ze een bepaalde avond ander gedrag vertoonde dan normaal en ze daarna ook vertelt dat ze haar maandstonden had, kan je als moeder ook wel gewoon even wat begrip opbrengen. Toch?

Enkele weken later was moeder weer op één van haar zovele reisjes. Letterlijk elke dag stuurde ze berichten en foto's (sidenote: ze was alleen op reis vertrokken, omdat haar reisgenoot geannuleerd had omdat het financieel niet haalbaar was voor hem). Plots stuurt ze dan wel een meme over hoe je geïrriteerd kan zijn door je maandstonden. Is dit dan haar manier van begrip opbrengen? Of hoe moet ik dit dan zien? Ze doet ook maar haar best, denk ik, hoop ik. 

X Josie