Calimero: eigen oorzaak en oplossing?

Calimero, het kleine zwarte vogeltje dat vond dat hij klein was en de andere groot. Het is volgens hem niet eerlijk. Is dat zo? Wat is eerlijk? Ik heb het hier trouwens niet de waarheid zeggen tegen iemand. Het gaat over rechtvaardigheid, juistheid, gelijkheid,... 

Soms kan ik me wel eens als Calimero voelen. Ik kruip dan wat in een slachtofferrol en kan alleen maar negatieve dingen zien. De ander is inderdaad groter dan mij, het voelt ook écht zo. In de loop der jaren heb ik ondertussen geleerd dat kleiner zijn niet erg is, Calimero is wel klein, hij heeft dan andere kwaliteiten, die ander(e) dan niet heeft/hebben én wie heeft hem ooit gezegd dat klein zijn een probleem is? Misschien zijn het de grote andere die problemen hebben met groot zijn? De enige reden waarom het een obstakel was voor Calimero, was hoe hij zélf naar zijn klein gestalte keek. Als hij dit zelf geen probleem zou vinden, zou hij ook bepaalde opmerkingen of gedragingen van anderen niet aanzien als een aanval op zijn gestalte. Het zou dan eerder bestempeld worden als humor, een grappige opmerking. 

Ik heb soms het gevoel dat heel de maatschappij wat in Calimero aan het veranderen is. Het vloeit volgens mij voort uit het individualisme die erg aanwezig is in de huidige maatschappij. Mensen zijn lichtgeraakt en snel gekwetst. De woke-beweging is eigenlijk geen verrassing voor de filosoof die begrijpt wat het individualisme inhoudt, denk ik. Het zijn individualistische mensen die denken dat anderen zich voor hen moeten aanpassen, zodat zij niet gekwetst worden. De vrienden van Calimero mogen hem niet klein noemen, mogen er niet eens een mopje over maken, want dat kwetst Calimero. Maar, wie heeft gezegd dat de wereld rond Calimero draait? Is het niet vrij egocentrisch van Calimero om zo'n dingen te verlangen van anderen? Had Calimero niet zelf wat meer open moeten denken en erop vertrouwen dat zijn naasten dat niet slecht bedoelen? 

Het voelt ook wat als personen die onzeker zijn. Ik ken een aantal onzekere mensen. Let op, iedereen is wij hij is en mag dat ook zijn. Maar soms kan ik het niet laten en voel ik bij mijn onzekere vrienden ook een bepaald egocentrisme. Want, zij zijn onzeker en wij moeten dat begrijpen. Tot mijn 17 jaar was ik zélf heel onzeker. Achteraf gezien vind ik het vooral jammer dat ik mijn tijd heb verspild aan onzeker zijn. Ik was de enige die ervoor zorgde dat ik me onzeker voelde, ik nam alle opmerkingen, àlles wat ook maar iets te maken had met mijn persoonlijkheid of uiterlijk als een aanval. Alles wat men vroeger vertelde over mij, tegen mij, zag ik als iets negatief. Het gebeurde waarschijnlijk ook erg vaak dat de ander het niet eens doorhad dat hij/zij me hiermee kwetste. IK was diegene die bepaalde opmerkingen zo zou gaan interpreteren en me alleen maar slechter zou voelen. Ondertussen weet ik beter. Als iemand lacht met het feit dat ik onhandig ben en soms eens domme dingen zeg, dan weet ik gewoon dat dit is wie ik ben en ik niet dom ben. Ik kom soms gewoon zo over. Ik lach. Het betekent dat andere mensen zien en opmerken wie ik ben. Moeten we opmerkzame mensen straffen? Moeten we opmerkzame, open mensen straffen omdat iemand gekwetst is? Als iets je kwetst, kan je dat zeggen. Verwachten dat de ander dit gedrag niet stelt omdat jij je gekwetst voelt, dat vind ik een andere discussie. Maar, er meteen van uitgaan dat anderen het slecht bedoelen, dan ben je egocentrisch. De ander leeft niet in jouw hoofd, de ander zijn leven draait ook niet om jou en je gevoelens. Chill. Relativeer. Doe rustig. Communiceer. 

X Josie